باز هم عشق

و باز هم عشق

شاید در میان میلیلردها انسانی که در کره خاکی زندگی می کنند، کمتر کسی را پیدا کنی، که رنگ و بویی از عشق نبرده باشد. منظورم عشق زمینی و عشق انسان به انسان دیگر است. شاید با اطمینان بتوان گفت، که سهم بزرگی از زندگی آدمها نسیب عشق زمینی شده است. هر کسی از عشق تعریفی دارد. و هزاران هزار تعریف از یک کلمه خود نشانگر عظمت و بزرگی عشق است. گاهی آدمها از عشق شکست سختی می خورند، و گاهی به اوج آرزوها می رسند. شاید همه آنها در یک قمار بدون برد شرکت می کنند. اما با تمام شکستها و باختها باز هم عشق برنده نهایی است. شاید برای همین باشد، که نام عشاق در طول تاریخ ماندگار بوده است. نام لیلی و مجنون ، شیرین و فرهاد. و هزاران عاشق دیگر در فرهنگهای مختلف هنوز هم به نیکی بر سر زبانهاست. در صورتی که نام سلاطین هم دوره آنها از صفحه روزگار محو شده است. و اگر هم نامی از آنها بر زبانهاست با هزاران اگر و اما هست. راستی چه چیزی باعث شده نام عشق و عشاق در طول زمانها و مکانها ماندگار بماند؟ در صورتی که در هیچ کلاسی و مدرسه ای درسی از عشق تدریس نمی شود. شاید جواب این سئوال خیلی راحت ، یا خیلی سخت باشد. اما به نظز می رسد، یک قدرت بی همتا عشق را ماندگار کرده باشد. کسی که آفرینش را با عشق آفرید. کسی که خود یک عاشق است. عشق به هر چیزی عشق به خداست. چرا که هر چی هست، آفریده اوست. قطرات عشق از هر جویبار و رودخانه ای که جاری شود، به دریای لایتناهی دریای عشق الهی می ریزد. پس عشق را نباید آلوده کرد. عشق را باید پاکیزه پاس داشت. واسلام