سکوت

خیلی وقتی است که مزه ی چایی از دهانشان رفته است. 

ساعت ها در کنار هم می نشینند، دریغ از یک کلمه.

گویی چشمه ی واژاه ها خشکیده است.

دور است دل ها، دور. 

دورتر از آن که فکرش را بکنی. 

واژه ها در زبان می چرخند. 

میل بیرون آمدن شان نیست.

 خسته تر از پیش راه آمده را باز می گردند واژه ها.

سکوت معنی ی نفرت گرفته است. 

دل ها جای دیگری است. 

که آنجا نتواند رفت، اندیشه ی دانایی. 

همیشه دنبال مقصر گشته اند، بی آنکه نگاهی به آینه بیاندازند. 

نیستند جایی که باید باشند.

باز هم سکوت است و سکوت.

گاهی لب ها می لرزد.

اما باز سکوت خود را حکمفرما می کند. 

و باز هم سیاست.

از انتخابات ریاست جمهوری سال 92 در ایران و رای اکثریت مردم ایران به اعتدال و میانه روی، معادلات داخلی و منطقه ای و حتی بین المللی دچار تحول چشم گیری شد. از آن روز به بعد بود، که جامعه جهانی با یک دیدگاه متفاوت به ایران نگاه کرد. و بر این اساس بود، که بازار طلا و ارز دچار تحول شد و بازار مسکن نیز سیر نزولی خود را طی می کند. بدیهی است، قیمت کالا و خدمات به تدریج تثبیت شده و حتی رو به کاهش گذارد. آزادی تعدادی از زندانیان سال 88 این امید را تقویت کرده که شکاف بین جناح های مختلف حکومتی کم شده و هر روز بهتر از روز قبل جامعه به طرف اعتدال پیش رود. اما در روابط بین الملل موضوع فراتر از این حرفهاست. بعد از گذشت سالها تیرگی روابط غرب با ایران که حاصل بر داشت، متفاوت طرفین از مواضع یک دیگر به وجود آمده بود، و در این میان افراط گری نقش بر جسته ای داشت، نیز دچار تحول شده است. درست است، که از حالا نمی شود، پیش بینی کرد، روابط تیره که سالهاست، باعت  خصومت بیشتر شده است، تا چه مدت زمانی ترمیم خواهد شد، اما همین که این روابط رو به بهبودی می رود، موجب خوشحالی است. در این میان موضع اصلی ترین دشمن حکومت اسلامی ایران یعنی رژیم اشغال گر اسرائیل قابل تامل است، چرا که در میان کشورهای جهان تنها کشوری که از نزدیکی ایران با دنیای غرب هراسناک است، این رژیم است. امید می رود، با تدبیر سیاست مداران ایران وجهان حاکمان اسرائیل در انزوا قرار گیرند. از هم اکنون که امید دیدار رئیس جمهوری ایران با سران کشورهای غربی در حاشیه مجمع سالانه سازمان مالل متحد قوت گرفته است، تنها مخالف این دیدارها سران رژیم اشغالگر اسرائیل و نخست وزیر آن نتان یاهو است، که بیش از پیش از این دیدارها ابراز نگرانی کرده است. چرا که دوستی غرب با ایران هر نوع بهانه ای را که سران این رژیم برای مظلوم نمایی خود به جهانیان استفاده می کردند را ، از دست آنان خواهد گرفت. سران رژیم اشغالگر ترجیح می دادند، کسانی سخن گوی مردم ایران باشند، که نابودی اسرائیل و انکار هولوکاس را در ادبیات خود به کار می بستند، چرا که می توانستند، به جهانیان بگویند، ببینید دشمنان ما پیرو همان کسانی هستند، که روزی کمر به نابودی ملت یهود بسته بودند. در صورتی که ملت بزرگ ایران هیچ گونه دشمنی با یهودیان و دیگر ملتهای دنیا ندارد، چرا که آنان نیز مثل دیگر مردم جهان از حقوق برابر بر خوردار هستند. و این تنها افراط گرها هستند، که از هر دینی و مذهبی باعث دشمنی و جنگ و کشت و کشتارمی شوند. به امید روزی که هفتاد و دو ملت جنگ را کنار بگذارند، و همه با تکریم و احترام در کنار هم زندگی کنند، و مرزهای زمینی نه برای جدا کردن ملتها از هم بلکه برای تبادل فرهنگی به کار بسته شوند. در آخر با کلام ارزشمند حافظ و به امید روز جهانی دوستی ملتها نوشته ام را به پایان می رسانم  که فرمود: جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند.

راه اعتدال رو به پیروزی

اکنون که شمارش آرا به سرعت لاک پشت شمرده شد. و بر خلاف انتخابات 88  قرار  نبود، دقت فدای سرعت شود، به نظر می رسد، تند روی جای خود را به اعتدال سپرده است. سالیان سال کشور از افراط و  تفریط  آسیب جبران ناپزیری دیده است. اکنون که اکثریت مردم رای به اعتدال و میانه روی داده اند، شایسته است، قائده مردم سالاری را ارج نهیم و در تمام امور کشور راه میان روی را سر لوحه کارها قرار دهیم. هیچ کس حق ندارد، پیروزی ملت ایران را به حساب شخصی خود واریز کند. به امید روزی که تمام کارها با تدبیر و اندیشه پیش برود. 

شاید راه اصلاحات به اعتدال خم شود

با کناره گیری محمد رضا عارف به در خواست محمد خاتمی، و در خواست محمد خاتمی از اصلاح طلبان برای دادن رای به حسن روحانی به نظر می رسد راه اصلاحات به اعتدال ختم خواهد شد. در شرایطی که تمام راههای اصلاحات به انسداد ختم شده بود، شاید این روزنه ای باشد، که کشور را از تند روی ها نجات دهد. اینکه روحانی اصلاح طلب هست یا نه مهم نیست. مهم این است، که پدر معنوی اصلاحات اصلاح طلبان را به رای دادن به حسن روحانی دعوت کرده است. اگر اصلاح طلبان حول یک محور جمع نشوند، اصولگرایان بر آنها غلبه خواهد کرد. کسانی که خود را اصلاح طلب میدانند، باید رای خود را به روحانی بدهند، حتی اگرتجربه سال 88 تکرار شود. چرا که حداقل هزینه سنگینی را بر آنها که بخواهد آرای مردم را مهندسی کنند تحمیل خواهند کرد. پس بهترین راه رفتن به پای صندوقهای رای است. تا شاید راه اصلاحات از اعتدال به تنیجه برسد. یا حق

باز هم در بزنگاه انتخاب

آخرین روز از  ثبت نام نامزدهای ریاست جمهوری در حالی به پایان خود نزدیک می شد، که اکثر تحلیلگران و مردمی که انتخاب را حق خود می دانند، منتظر چهره هایی بودند، که فکر می کردند، می توانند، در بهتر شدن روند زندگی شان موثر باشند. خیلی ها آمدند. کاش تمام کسانی که شرایط اولیه ی انتخاب شدن را دارند، و می خواهند بیایند، می آمدند. کاش صلاحیت همه آنها را مردم با رای خود تعیین می کردند. و مسئولیت عواقب انتخاب خود را می پذیرفتند. شاید آن موقع در انتخاب خود خیلی بیشتر دقت می کردند. چرا که خسارت ناشی از انتخاب ناصواب مستقیما به خودشان برمی گشت. اما اکنون که تعداد محدودی وظیفه خود می دانند، از طرف مردم کسانی را انتخاب و مردم ناگزیرند، از میان آنها یکی را انتخاب کنند، خود به خود حق انتخاب محدودتر و دقت نظر حساس تر می شود. بنابرین باید منتظر تعیین صلاصیت آن چند نفر ماند، تا تصمیم نهایی را گرفت. شاید بعضی ازآنان در میان شک و تردید مانده بودند. که بیایند، یا نیایند. چون فکر می کردند، شاید فرد شایسته تری قدم پیش بگذارد. شاید آنها که دیرتر از همه آمدند، منتظر بودند، بهتر از خودشان به میدان بیایند. چرا که عبور از گردنه تورم و تحریم کار آسانی نیست. سه نفر از سه طیف مختلف در آخرین دقایق به وزارت کشور آمدند، که هر کدام نماینده یکی از سه قطب فکری را نمایندگی می کند. سعید جلیلی اصلی ترین چهره اصولگرایان بود، که شعار مقاوت را برگزیده است. اسفندیار رحیم مشائی که نماینده دولت احمدی نژاد است، ماه هاست، که شعار زنده باد بهار را به امید ظهور امام زمان انتخاب کرده و مدعی ست کشور را امام زمان اداره می کند. و آخر سر هاشمی رفسنجانی که او را مردی برای تمام فصول می نامند، اصلاح طلبان و قسمتی از میانه روهای اصولگرا او را مناسب می دانند، شعار عتدال و دولت وحدت ملی را برگزیده است. در اولین اقدام شورای اصلاح طلبان به ریاست محمد خاتمی از آمدن هاشمی استقبال، و از او پشتیبانی کرد. قبل از این هم محمد خاتمی هاشمی را مناسب ترین فرد در شرایط فعلی کشور برای ریاست جمهوری خوانده بود. حالا باید منتظر ماند و دید که او از صافی شورای نگهبان عبور خواهد کرد؟ انشااله تمام کسانی که به رشد و تعالی کشور و رفاه حال مردم فکر می کند، و خود را مسئول آینده این مرز و بوم می دانند، با تصمیم خردمندانه خود به آبادانی و سرافزای کشور کمک کنند. انشااله

جان انسانها چقدر بی ارزش شده است

با گرم شدن هوا دیروز به فکر راه اندازی کولر افتادم. ما که مثل بعضیها وسعمون به کولر گازی نمی رسه، هر سال مجبوریم، دستی به سر و گوش کولر آبی بکشیم. تا از گزند گرما در امان بمانیم، بماند که پشه ها هم در داخل کولر به دور از دغدغه خرج و مخارج درس و مدرسه اقدام به فزایش جمعیت می کنند،  که با هوای خنک کولر،  هر شب خانوادگی در ضیافت خون ما شرکت می کنند. باری رفتم کولر را راه انداختم. اما به جای جیر جیر تسمه کولر صدای جیک جیک از داخل کولر شنیده شد. اول فکر کردم، صدای جیر جیر هم مثل خیلی چیزهای دیگر تغییر کرده و تبدیل به جبک جیک شده است. اما وقتی پسر کوچکم گفت: بابا صدای پرنده از کولر می آید. مثل کسی که شوک الکتریکی به او بخورد. و هر آنچه که نکرده یادش بیاید، یادم فتاد که: ای دل غافل شاید کبوتری در داخل کولر لانه کرده باشد. به سرعت کولر را خاموش کردم. رفتم بالکن داخل شبکه های کولر را نگاه کردم. دیدم بله یک جفت جوجه یاکریم در داخل کولر بر بر نگاهم می کنند. چشمتون روز بد نبینه. مجبور شدم، برای سالم بیرون آوردن آنها کل دل و روده کولر را بیرون بکشم. بعد از چند ساعت تلاش و کلی هزینه دو تا جوجه  را بیرون  آوردیم. و یک لانه در بالای کولر درست کردیم، تا دل مادرشان از ما راضی باشد. داشتم، فکر می کردم، که جان یک پرنده کوچک  برای مادرش چقدر عزیز است. 

 

 

 

 

 

 

 

چه بر سر ما آمده است؟

نمیدانم چرا ما انسانها تحمل همدیگر را نداریم. هنوز سایه دیکتاتوری  از سر کشور برمه کنار نرفته است، که عده ای به جان عده ای دیگر افتاده اند، تنها به جرم اینکه دین و آیین آنها از ما جداست. آخر این چه منطقی است؟  که هر کس مثل من فکر نمی کند، نباید زندگی کند؟ مگر همه ما از یک نسل  نیستیم که خداوند از خاک آفرید؟ مگر تمام دینها و آیین ها برای سعادت بشری نیامده اند؟ این چه آیینی است، که کشتن و ریختن خون بی گناه را سعادت می داند؟ چه فرقی می کند، یک روز مسلمانی یک مسیحی را در مصربکشد، روز دیگر یک بودایی مسلمانی را در برمه؟  روزی یهودی بی گناه کشته شود،  روز دیگر مسلمان و یا مسیحی؟ مگر محبت کردن و عشق ورزیدن چه ایرادی دارد؟ مسئولیت صاحبان اندیشه در این میان چیست؟ به امید روزی که جنگ هفتاد و دو ملت پایان یابد و حقیقت را دریابند تا ره افسانه نزنند. 

این روزها زیاد گفته می شود

این روزها به هر رسانه ای مراجعه می کنیم، یا در هر جمعی دور هم هستیم، یک کلمه در صدر اخبار قرار گرفته است. انتخابات.آدم نمی داند تکلیفش چیست. اگر وارد بحث شود، می گویند تنور انتخابات را گرم می کنی، و اگر وارد نشود می گویند، به سر نوشت خودت علاقه نداری. تجربیات گذشته نشان داده ما همیشه بازنده بودیم. حتی موقعی که فکر می کردیم، برنده ایم. کسانی را که از آنها بت ساختیم، گفتند، فتنه گرند. کسانی که روزی عزیزترین بودند، امروز در گوشه ی عزلت به سر می برند. آدم تکلیف خود را نمی داند. می گویند، اگر ما میدان را خالی کنیم، نا اهلان میدان را پر می کنند. ما که همیشه میدان را پر کرده ایم، چگونه است، که  میدان از ما خالی بوده است؟ شما بگوید، چه کار باید کرد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟