بنی آدم اعضای پیکرند

معلم اسم دانش آموزی را صدا کرد. دانش آموز پای تخته رفت. 

معلم گفت: شعر بنی آدم را بخوان. دانش آموز شروع کرد. 
بنی آدم اعضای یک پیکرند

که در آفرینش ز یک گوهرند.
چو عضوی به درد آورد، روزگار.
دگر عضوها را نماند، قرار.
به ایجا که رسید ایستاد. معلم گفت: بقیه اش را بخوان.
دانش آموز گفت: یادم نمی آید. معلم گفت:
 یعنی چی؟ این شعر به این سادگی را  نتوانستی حفظ کنی.
دانش اموز گفت: مشکل داشتم. مادرم مریض است. 
پدر کار می کند. من مجبور بودم،
کار خانه را انجام بدهم. از خواهر کوچکم مواظبت کنم. ببخشید.
معلم گفت: ببخشید همین؟ مشکل داری که داری به من مربوط نیست.
باید شعر را حفظ می کردی. از نمره ات که کم کردم، یاد می گیری.
دانش آموز خواند. 
تو که از محنت دیگران بی غمی.
نشاید که نامت نهند آدمی.........