ما همیشه غافلیم.

روزی در خانه در به در به دنبال عینکم می گشتم، بدون اینکه از کسی بپرسم. رئیس خانه که ارادت خاصی خدمتشان دارم، پرسید، دنبال چی می گردی؟ گفتم: عینکم. خنده ای کرد و گفت: عینک ات را که به چشم ات زدی.  او راست می گفت. عینکی که نزدیکترین به چشمم بود، نمی دیدیم. در کشاکش ناگواریهای روزمره گی، گاهی کسانی را نمی بینیم، که از همه به ما نزدیکترند. اما غفلت ما همیشگیست. یکی از کسانی که هر روز ما با آنها سر و کار داریم. و به خاطر بی توقع بودن، از یادشان غافلیم، معلمانی هستند، که روزمان بی وجودشان شب نمی شود. چگونه می توان ارزشهای والای یک معلم را در یک روز ارج نهاد؟ چگونه می توان فداکاریهای آنان را در در یک جمله خلاصه کرد؟ اما دریغ و درد که ما گاهی از آن یک روز و از آن یک جمله هم غافلیم. ما همیشه غافلیم.                                                  
 

         (روز معلم بر تمامی معلمان متعهد و آزاد اندیش مبارک باد)